معنی درس اول عربی دوازدهم تجربی و ریاضی

معنی درس اول عربی دوازدهم تجربی ، ترجمه درس اول عربی دوازدهم ریاضی ، معنی کلمات درس اول عربی دوازدهم ، ترجمه درس اول عربی دوازدهم تجربی ، معنی درس یک عربی زبان قرآن دوازدهم تجربی

معنی درس اول عربی دوازدهم تجربی و ریاضی

ترجمه درس اول عربی دوازدهم تجربی و ریاضی ؛ در این مقاله معنی و ترجمه متن درسی صفحه ۲ و ۳ و جواب تمرین صحیح و خطا صفحه ۴ درس اول اَلدّينُ وَ التَّدَيُّنُ کتاب عربی ۳ دوازدهم رشته تجربی و ریاضی نظام جدید متوسطه دوم را قرار داده ایم. در ادامه با ما همراه باشید.

معنی متن صفحه 2 و 3 درس اول عربی دوازدهم

اَلدّينُ وَ التَّدَيُّنُ

معنی: دین و دینداری

﴿… أَقِمْ وَجْهَكَ لِلدّینِ حَنیفاً﴾ يونُس: ۱۰۵

معنی: با یکتاپرستی به دین روی آور.

اَلتَّدَيُّنُ فِطْريٌّ فِي الْإنسانِ. وَ التّاريخُ يَقولُ لَنا:

معنی: دینداری در انسان فطری است. و تاریخ به ما می گوید:

لا شَعْبَ مِنْ شُعوبِ الْأَرضِ إلّا وَ کانَ لَهُ دينٌ وَ طَريقَةٌ لِلْعِبادَةِ.

معنی: هیچ قومی در روی زمین نیست که دین و روش عبادت نداشته باشد.

فَالْآثارُ الْقَديمَةُ الَّتِي اکْتَشَفَهَا الْإنسانُ، وَ الْحَضاراتُ الَّتي عَرَفَها مِنْ خِلالِ الْکِتاباتِ وَ النُّقوشِ وَ الرُّسومِ وَ التَّماثيلِ، تُؤَکِّدُ اهْتِمامَ الْإنسانِ بِالدّينِ وَ تَدُلُّ عَلیٰ أَنَّهُ فِطْريٌّ في وُجودِهِ؛

معنی: آثار کهنی که انسان آن ر ا کشف کرده و تمدن هایی که آن را از خلال نوشته ها، کنده کاری ها، نقاشی ها و تندیس ها شناخته است، بر توجه انسان به دین تأکید دارد و بر اینکه دین داری در وجود او فطری است دلالت می کند.

وَلٰکِنَّ عِباداتِهِ وَ شَعائِرَهُ کانَتْ خُرافيَّةً؛ مِثْلُ تَعَدُّدِ الْآلِهَةِ وَ تَقْديمِ الْقَرابينِ لَها لِکَسْبِ رِضاها وَ تَجَنُّبِ شَرِّها. وَ ازْدادَتْ هٰذِهِ الْخُرافاتُ في أَديانِ النّاسِ عَلیٰ مَرِّ الْعُصورِ.

معنی: اما عبادت و آیین های او خرافی بوده است. مانند چند خدایی (تعدّد خدایان و پیشکش کردن (تقدیم کردن)) قربانی به خدایان برای کسب خشنودی آنها و دوری از شرشان؛ و در گذر زمان این خرافات در دین های مردم افزایش یافت.

وَلٰکِنَّ اللّهَ تَبارَكَ وَ تَعالیٰ لَمْ يَتْرُكِ النّاسَ عَلیٰ هٰذِهِ الْحالَةِ؛ فَقَدْ قالَ في کِتابِهِ الْکَريمِ:

معنی: اما خداوند تبارک و تعالی مردم را در این حالت رها نکرد؛ قطعا او در کتاب ارزشمندش گفته است:

﴿… أَیَحْسَبُ الْإنسانُ أَنْ یُتْرَكَ سُدیً﴾ اَلْقيامَة: ۳۶

معنی: آیا انسان فکر می کند که بیهوده و پوچ رها می شود؟

﴿أ لِذٰلِكَ أَرْسَلَ إلَيهِمُ الْأَنبياءَ لِيُبَيِّنوا الصِّراطَ الْمُستَقيمَ وَ الدّينَ الْحَقَّ.

معنی: به همین دلیل است که خداوند پیامبران را به سوی آنها فرستاد تا راه راست (مستقیم) و دین حق را روشن کنند.

وَ قَدْ حَدَّثَنَا القُرآنُ الْکَريمُ عَنْ سيرَةِ الْأَنَبياءِ وَ صِراعِهِم مَعَ أقَوامِهِمُ الکْافِرينَ.

معنی: و قرآن کریم ارزشمند از روش (زندگانی) پیامبران و کشمکش آنان با کافرانشان خبر داده است (سخن گفته است).

وَ لْنَذکُرْ مَثَلاً إبراهيمَ الْخَليلَ الَّذي حاوَلَ أَنْ يُنقِذَ قَوْمَهُ مِنْ عِبادَةِ الْأَصْنامِ.

معنی: و مثالی از ابراهیم خلیل را یاد کنیم که سعی کرد قوم خود را از بت پرستی نجات دهد.

فَفي أَحَدِ الْأَعيادِ لَمّا خَرَجَ قَومُهُ مِنْ مَدينَتِهِم، بَقِيَ إبراهيمُ وَحيداً، فَحَمَلَ فَأْساً، وَ كَسَّرَ جَميعَ الْأَصنامِ فِي الْمَعبَدِ إلَّا الصَّنَمَ الْکَبيرَ، ثُمَّ عَلَّقَ الْفَأْسَ علَیٰ کَتِفِهِ وَ تَرَكَ الْمَعبَدَ.

معنی: در یکی از عیدها هنگامی که قوم ابراهیم از شهرشان بیرون رفتند، ابراهیم (ع) تنها ماند و تبری را برداشت و همه بت‌ها جز بت بزرگ را در معبد شکست؛ سپس تبر را روی دوش او آویزان کرد و معبد را ترک کرد.

وَ لمَّا رَجَعَ النّاسُ، شاهَدوا أَصْنامَهُم مُكَسَّرَةً، وَ ظَنّوا أَنَّ إبراهيمَ هوَ الفْاعِلُ، فَأحَضَروهُ لِلْمُحاکَمَةِ وَ سَأَلوهُ:

معنی: و چون هنگامی که مردم برگشتند، بت های خود را شکسته دیدند و گمان کردند که ابراهیم کننده (این کار) است، پس او را به دادگاه آوردند (برای دادرسی، احضار کردند) و از او پرسیدند:

﴿… أَ أَنتَ فَعَلْتَ هٰذا بِآلِهَتِنا یا إبراهیمُ﴾ اَلْأَنبیاء: ۶۲

معنی: آیا تو این [کار] را با خدایان ما انجام دادی، ای ابراهیم.

فَأَجابَهُم: لِمَ تَسأَلونَني؟! اِسأَلوا الصَّنَمَ الْکَبيرَ.

معنی: او به ایشان پاسخ داد: چرا از من پرسید؟! از بت بزرگ بپرسید.

بَدَأَ القَْومُ يَتَهامَسونَ: «إنَّ الصَّنمَ لا يَتَکَلَّمُ؛ إنَّما يَقْصِدُ إبراهيم الِاسْتهِزاء بِأَصْنامِنا».

معنی: مردم (قوم) شروع به زمزمه (پچ پچ) کردند: همانا بت حرف نمی‌زند. ابراهیم فقط قصد تمسخر بت های ما را داشت.

وَ هُنا ﴿قالو حَرِّقوهُ وَ انْصُروا آلِهَتَکُم﴾ اَلْأَنبیاء: ۶۸

معنی: و در اینجا بود که گفتند: او را بسوزانید و خدایان خود را یاری کنید

فَقَذَفوهُ فِي النّارِ، فَأَنقَذَهُ اللّهُ مِنْها.

معنی: پس در نتیجه او را در آتش انداختند و خداوند او را از آتش نجات داد.

جواب تمرین صحیح و خطا صفحه 4 درس اول عربی دوازدهم

۱- کانَ الْهَدَفُ مِن تَقديمِ الْقَرابينِ لِلْآلِهَةِ کَسْبَ رِضاها وَ تَجَنُّبَ شَرِّها. صحیح
هدف از پیش کش کردن قربانی ها برای خدایان به دست آوردن خرسندی آنها و دوری کردن از بدی آنها بود.

۲- عَلَّقَ إبراهيمُ الْفَأسَ عَلیٰ کَتِفِ أَصْغَرِ الْأَصْنامِ. غلظ
ابراهیم تبر را بر شانه کوچکترین بت آویخت.

۳- لمَ يَکُنْ لِبَعْضِ الشُّعوبِ دينٌ أَوْ طَريقَةٌ لِلْعِبادَةِ . غلظ
برخی از ملتها دین یا روشی برای نیایش نداشته اند.

۴- اَلْآثارُ الْقَديمَةُ تُؤَکِّدُ اهْتِمامَ الْإنسانِ بِالدّينِ. صحیح
آثار کهن توجه انسان به دین را تأکید می کند.

۵- إنَّ التَّدَيُّنَ فِطْريٌّ فِي الْإنسانِ. صحیح
دین داری در انسان فطری است.

۶- لا يَتْرُكُ اللهُ الْإنسانَ سُدیً. صحیح
خداوند انسان را بیهوده و پوچ رها نمی کند.